ATEŞ DÜŞTÜĞÜ YERİ YAKIYOR

Memleketimin başı sağolsun.

Geçtiğimiz günlerde toprağa verdiğimiz o güzel pırıl pırıl evlatlarımıza, Allah’tan rahmet, yakınlarına başsağlığı ve sabırlar diliyorum.

Haberlerde sayı olarak verilen, bizlerin de birkaç gün ağladığımız, üzüldüğümüz konuştuğumuz günler sayılıdır. Oysaki aile ocağının ciğeri yanar, kavrulur. Günler, aylar, yıllar geçtikçe özlemi artar. Kokusunu özler yavrusunun, eşinin, babasının…

Yıllar öncesi bulunduğumuz yerde gece helikopterlerin sesini duyduğumda içimi bir huzursuzluk kaplardı. İçim daralır hüzünlenirdim.

Elimi kalbimin üstüne koyar, onlar için dua ederdim. Gece helikopterin uçması demek sınırda çatışma var demekti.
Günün ağarmasıyla birlikte sınırda yaralı ya da şehit olduğunu bilirdik, orada yaşayanlar olarak.
Yaralılar hastaneye yetiştirilebilecek mi? diye endişelenirdik.

Şehit olduysa ailesine nasıl haber verilecekti?

Bu haberi alan aileler bu durumu nasıl atlatacak ? diye düşünürdüm.
Hangi arkadaşımın evine ateş düştü? diye günlerce tüm konuştuğumuz konular bu olurdu.
Bekar mıydı acaba?

Bekar ise sevdiği vardı mutlaka.
Ya da verilmiş sözü vardı.
Nişanlıydı belki de tezkeresini aldığında memleketine döndüğünde mutlu olmak ve bir ömür boyu yaşamak için evlilik hayalleri vardı.

Evli miydi çocukları var mıydı?
O anne çocuklarına bu durumu nasıl anlatacak?

O çocukların hep bir yanı eksik, hafta sonu olsun istemeyecekler. Bayramlar gelsin istemeyecekler. Özel günlerde sevineceği yerde gözleri yaşlı ve buruk olacaklardır.

 Hayat devam ederken acıyı yaşayanlara hayat daha uzun ve yıkıcı olur.

Anne ayakta kalmaya çalışırken yavrularına sarılır, ağlar. Onlara baba yokluğunu hissettirmemek için nasıl dimdik ve güçlü duracaktı, durmaya çalışacaktı...

Ateş düştüğü yeri kavurur.

Rabbim kabirleri nur ile dolsun.

Mekanları ferah olsun.